Imię: Sylwia Nazwisko: Walbach

Sylwia Walbach, z domu Münz, córka lwowskiego optyka, Benedykta Münza.

W sierpniu 1942 Sylwia Walbach ucieka ze Lwowa wraz z rodziną (mężem i rodzicami). Docierają do Warszawy, udaje im się zdobyć papiery aryjskie. Po kilku dniach w stolicy przenoszą się do Grodziska Mazowieckiego, gdzie ukrywają się przez 10 dni. Gospodarz nie chce ich dłużej przechowywać, sąsiedzi traktują ich podejrzliwie.

Przenoszą się do Warszawy, na Żoliborz (ul. Tucholska 19), gdzie mieszkają do wybuchu Powstania Warszawskiego. Latem 1943 (21.08) Niemcy aresztują męża Sylwii, Emanuela. Następnego dnia do Sylwii zgłasza się policjant z kartką od męża, który prosi o widzenie się z nią i o 130.000 złotych na wykupienie go z więzienia. Pieniądze zostają przekazane, ale Emanuel nie wraca.

W 1944 dom Münza kilka razy nachodzi Gestapo. W czasie łapanki w Wielki Piątek, 7.04.1944 Sylwia cudem unika śmierci. Wraz z koleżanką, Żydówką, ucieka przed policjantami na mansardę. Przytomne zachowanie ojca sprawia, że Niemcy rezygnują z dalszych poszukiwań.

W pierwszych dniach sierpnia 1944 Sylwia i jej rodzice dostają od Starostwa Grodzkiego kilka godzin na wyprowadzkę. Zostają skierowani na Tucholską 14. Sylwia opatruje rannych w szpitalu.

Po kapitulacji PW Sylwia Walbach z rodzicami i babcią trafia do obozu w Pruszkowie. Podczas segregacji rozdzielają ją z rodziną. Do czasu spisywania relacji nie wiadomo, jak potoczyły się jej losy.