11 maja 1943 r. mieszkańcy jednego ze schronów...

11 maja 1943 r. mieszkańcy jednego ze schronów z pracownikami szpitala, na Gęsiej 3,usłyszeli głosy niemieckie nawołujące do wyjścia. Okazało się, że wydał ich jeden z pracowników szpitala. Dr Poliszuk zaczął uciekać korytarzami w kierunku innego pobliskiego schronu na terenie szpitala. Za nim skoczyło jeszcze 13 osób. M.in. dr Braude-Hellerowa, dyrektor zaopatrzenia Rotenberg, mgr Chajet, dr Gitler i kilku pracowników fizycznych. Znaleźli klapę do drugiego schronu, wpuszczono ich na hasło, które, jako lekarz, znał Poliszuk. Po chwili znów usłyszeli głosy niemieckie. Kilka osób, które zorientowały się w możliwości ucieczki nieco później, stało na zewnątrz. Był w śród nich dyrektor szpitala Józef Stein i sekretarz Gminy Remba. Nie wpuszczono ich do schronu, ponieważ Niemcy byli już na tym terenie. Po godzinie podszedł do klapy włazu jeden z pracowników szpitala będących na zewnątrz. Powiedział, że Niemcy odkryli wszystkie schrony, wszyscy z nich wyszli, są między nimi Stein, Remba, dr Górwicz i inż. Stabholc. Jadą do pracy do Lublina. Jeśli mieszkańcy nie wyjdą w ciągu 10 min, zostaną zagazowani. W schronie było ok. 60 osób. Nie mieli nic do stracenia, byli pewni, że na zewnątrz nie przeżyją, postanowili zostać w schronie. Mieli kilka rewolwerów, jeden karabin i dwa granaty. Na szczęście zapowiedziana akcja gazowania nie nastąpiła tego dnia. W nocy wyszli z kryjówki. Wszystkie schrony były już puste. Znaleźli jednego z pracowników ciężko rannego, który został postrzelony kiedy uciekał z szeregu. Opowiedział im co się wydarzyło. Trzech pracowników wydało wszystkie schrony. Niemcy wyciągali wszystkich pod groźbą wysadzenia schronu. Obiecywali wyjazd do Lublina. Zebrało się ok. 250 osób, w tym mężczyźni, kobiety i dzieci. Zabrano im biżuterię, pieniądze i odprowadzono w nieznanym kierunku. Z całego personelu i rodzin zostało tylko 60 osób w ostatnim schronie, w tym trzech lekarzy. Rozeszli się grupkami w różnych kierunkach.