Imię: nieznane Nazwisko: Polisiuk

Lekarz ginekolog, ordynator w szpitalu na Gęsiej 6. Umieścił żonę po stronie aryjskiej. Warunki materialne zmuszały go do pozostania w getcie, gdzie mógł zarobkować. Brał udział w przygotowaniu jednego z sześciu schronów pod szpitalem i w jego okolicy. Swoje miejsce miał w schronie pod zburzonym w 1939 r. domu na Gęsiej 3. W schronach 18 kwietnia 1943 r., o godz. 23.00 pracownicy szpitala zostali powiadomieni o obstawieniu szopów przez żandarmów. O 4.00 w nocy obstawiono getto. Do schronu zszedł jako jeden z ostatnich. Wcześniej personel ukrył około 100 chorych w kryjówkach na piętrach. Zabrał ze sobą żywność tylko na 2 dni. W schronie wszyscy mieli swoje, z góry przydzielone miejsca. Przez dwa dni z niego nie wychodzili, żeby nie zdradzić miejsca. Z niewiadomych przyczyn zgasło światło, głód zaczął doskwierać tym, którzy nie mieli zapasów, tak jak Polisiuk. 22 kwietnia Niemcy podpalili szpital, dym dotarł korytarzami piwnicznymi do schronu. Słychać było częste detonacje. Zebrano cała żywność od ludzi, do magazynu i nocą gotowano jedną zupę. 24 kwietnia wyszło ze schronu trzech zwiadowców, w tym dr Polisiuk. Zobaczyli zgliszcza zamiast szpitala, Cały teren usiany gruzami i trupami pracowników. Niektóre schrony już były puste. Po tygodniu spalono już wszystkie domy w okolicy. Mieszkańcy ocalałych schronów w okolicy zaczęli wychodzić nocami na szaber, w poszukiwaniu jedzenia. Takie wyprawy trwały zwykle kilka godzin, poruszanie się utrudniały, doły, gruzy i trupy. Był jedynym ginekologiem, wcześniej na terenie szpital i później w schronach, kilkakrotnie wykonywał zabiegi chirurgiczne w schronie. W strasznych warunkach, na oczach wszystkich mieszkańców, w ciemnych, dusznych i brudnych pomieszczeniach. Ratował też rannych w czasie nocnych wypraw. W schronach pod szpitalem mieszkało jeszcze kilkaset osób.11 maja 1943 r. usłyszeli głosy niemieckie nawołujące do wyjścia. Okazało się, że wydał ich jeden z pracowników szpitala. Poliszuk zaczął uciekać korytarzami w kierunku innego pobliskiego schronu na terenie szpitala. Jego śladami ruszyło jeszcze 13 osób. Przedostali się do innego schronu. W nocy z niego wyszli. Zostało ich tylko 60 osób, inne schrony były puste. Rozeszli się grupkami w różne strony. Grupa Poliszuka odkopała w nocy jedną z przylegających do schronu piwniczek, zebrali żywność z opuszczonych schronów, kilka kubłów wody, pościel i zakopali się w tej piwniczce. Było ich trzynaścioro. W kryjówce spędzili dwie doby. 13 maja wyszedł z piwniczki z trzema towarzyszami (dr Gitler, mgr Chajet, inż Keller). Postanowił wyjść z getta za wszelką cenę. Trzy doby trwała wędrówka z Gęsiej 6 na ul. Mylną. Bez jedzenia i bez wody, w tej okolicy dopływ wody był zamknięty. Przejście było utrudnione również z powodu braku punktów orientacyjnych. Dookoła spalone domy. W nocy 15 maja dotarli na Mylną 7. Po drodze został zabity przez Łotysza, inż. Keller. Chodzili wzdłuż murów, słyszeli patrolujących Niemców. Bose nogi mieli owinięte szmatami. Nie było możliwości przedostania się. Postanowili obrać drogę przez pobliski dom graniczący ze stroną aryjską, na Przejazd 5. Tam, w trakcie poszukiwania przejścia, spotkali trzech mężczyzn, którzy dostarczyli im, za opłatą chelb i papierosy. W nocy z 26 na 27 maja spotkali się ponownie. Męzczyźni zgodzili się zabrać jedną osobę na stronę aryjską. Padło na dr Polisiuka, na którego oczekiwała pani Maria. Pozostali mieli wyjść później, przy następnej okazji. Na skutek wpadki, pozostali dwaj znajomi Polisiuka nigdy nie zostali wyciągnięci. Polisiuk nie dowiedział się o ich losie. Nad ranem 27 maja znalazł się w stróżówce dozorcy. Umył się i ogolił i o ok. 10-tej pojechał rowerem na Bielańską 4, gdzie ktoś go oczekiwał. Później dorożką, wzdłuż murów ul. Leszno, do pani Marii, gdzie się ukrywał.