Imię: Dawid Nazwisko: Garfinkiel

Syn Samuela i Blimy Garfinkiel, miał dwóch braci. Z zawodu piwowar, razem z braćmi prowadził w Zamościu browar. Był działaczem partii rewizjonistycznej. Jego ojciec miał niewielki majątek w pow. hrubieszowskim, gdzie m.in hodował konie i sprzedawał wojsku, zmarł przed wojną. Dawid ożenił się z Marią Jungman, miał jednego syna, Henryka. Prawdopodobnie dzięki browarowi, udało się uratować, przed Niemcami, rodzinę. Kiedy zlikwidowano getto w Zamościu, w październiku 1942 r., zostało już tylko kilkudziesięciu Żydów. Niemcy przewieźli ich do getta w Izbicy. stamtąd uciekł razem z żoną, synem , matką i teściową. Jego matkę zastrzelili Niemcy. Z fałszywymi, źle wyglądającymi dokumentami, wyjechał, z resztą rodziny, do Warszawy. Po drodze została zatrzymana i rozstrzelana jego żona. W Warszawie zostali zabrani do komisariatu policji, w Al. Jerozolimskich. Policjanci zabrali im pieniądze i wypuścili. Poszli na Widok, do hotelu znajomego z Hrubieszowa, Górskiego. Stamtąd zabrała ich Rachela, siostra matki i zawiozła na Stalową, skąd po kilku dniach zostali rozwiezieni w inne miejsca. Henryk z ojcem do pani Chwat w Al. Jerozolimskie. Dostali wtedy, od Żegoty, lepsze dokumenty. Żegota znalazła jemu i synowi, mieszkanie na Krzyckiego. Ktoś podesłał szmalcownika, którego musiał opłacić. Ale mieszkanie zostało zdekonspirowane. Wyprowadził się na Boryszewską, a syn został w tym mieszkaniu. Z Zamościa przyjechała do Warszawy córka głównego piwowara Zamościa, z którym się przyjaźnił, zamieszkała z nim, a po wojnie się z nią ożenił. Razem zostali wywiezieni, po powstaniu warszawskim, w okolice Warki. Po wojnie ruszył do Zamościa, w Rejowcu spotkał syna. W Zamościu przejął swój browar. W 1957 r. wyjechał do Izraela.