Imię: Emilia Nazwisko: Wędrowska

Urodziła się w zasymilowanej rodzinie, w której nie było tradycji żydowskich. Ojciec, Dawid Złotowski był buchalterem, a od 1933 r. pracował w dużej przędzalni swojego najstarszego brata. Matka, Helena (Chama) z domu Wajsfeld nie pracowała. Emilia dużo chorowała w dzieciństwie, przed wojną skończyła 1 klasę szkoły. Na początku 1940 r. wyjechała z rodzicami do Warszawy. W Warszawie znalazła się też prawie cała rodzina rodziców. Zamieszkali w trzypokojowym mieszkaniu na Lesznie, razem z dwiema innymi rodzinami. Miała w domu prywatne lekcje, chodziła na zajęcia z baletu. Rodzice organizowali życie towarzyskie wśród sąsiadów, założyli klub karciany w jednym z pokoi mieszkania. Brat matki wyjechał z Łodzi do Częstochowy i zawiadamiał rodzinę, że tam się żyje łatwiej i taniej. Wyjechali do Częstochowy, też znaleźli się w getcie. Emilia nadal się uczyła i bawiła. Kiedy zaczęła się likwidacja getta, postanowili się ratować, a przede wszystkim dziecko. Po Emilię i jej matkę przyjechała Stefania Porada, przedwojenna służąca najmłodszego brata ojca. Getto już było zamknięte, ale jeden z domów getta w połowie stał po stronie aryjskiej. Mieszkający w nim policjant polski, wybił dziurę w ścianie i, za opłatą, przepuszczał na stronę aryjską. Emilia miała wyjść z matką, a ojciec za tydzień. Stefania jednak nie przywiozła aryjskich dokumentów dla matki, a krążyły słuchy, że na stacji Niemcy sprawdzają dokumenty. Matka postanowiła zostać, żeby nie narażać córki i Stefy. Emilia zamieszkała w Michalinie u stryjka Pawła Złotowskiego, który mieszkał w drewnianym domku ze swoim synkiem Mirkiem i Stefą Poradą. Uczyła małego Mirka czytać i pisać, bawiła się z dziećmi na podwórku. Kiedy skończyły się wakacje, a Emilia nie poszła do szkoły, mleczarka zaczęła rozgłaszać, że to dziecko żydowskie. Stefa wywiozła Emilię do Milanówka, do przedwojennych sąsiadów Pawła Złotowskiego. Tam przez miesiąc Emilia mieszkała w zamkniętym pokoju bibliotecznym, do którego przynosili jej jedzenie. Potem trafiła do Józefowa, gdzie przenieśli się Paweł i Mirek Złotowscy z Stefanią Poradą. Następnym miejscem gdzie wszyscy zamieszkali był znów Milanówek u pani Grzybowskiej, dewotki siedzącej ciągle w kościele, która po pewnym czasie zaczęła mówić, że Emilia jest żydowskim bachorem. Stefa znów przeniosła Emilkę, tym razem do centrum Warszawy, do garbuski, która już ukrywała troje Żydów. Po pewnym czasie gospodyni powiedziała, że Niemcy szukają partyzantów (?) i na dwie noce wszyscy musza się wynieść. Emilia nie miała kontaktu ze Stefą. Wiedziała tylko, że jej ciotka, żona Pawła ukrywa się u chłopów w Otwocku i miała nadzieję tam trafić. Nie trafiła. Poszła więc do magistratu i znając ich nazwisko, zmyśliła bajeczkę, że szuka dalekich krewnych. Dostała adres, przenocowali ją, zawiadomili Stefę. Ale wymówili opiekę Helenie Złotowskiej i innej Żydówce, obie musiały pójść do bunkra u innego chłopa, gdzie ukrywało się już kilkunastu Żydów. Stefa znów znalazła Emilii nowe miejsce na Pańskiej u Stanisławy Radomińskiej, samotnej matki z synkiem. Emilia zajmowała się dzieckiem, Radomińska chodziła sprzątać u ludzi. Stanisława pomogła załatwić Emilii dokumenty aryjskie. Paweł Złotowski wymyślił, że obie z dzieckiem musza wyjechać z Warszawy, bo coś się szykuje. Latem 1944 r. zamieszkały w Świdrach Wielkich w dużym drewnianym domu. Do tego domu przychodzili z bunkra Żydzi o dobrym wyglądzie, żeby chwilę odetchnąć. Po wybuchu powstania warszawskiego Paweł decyduje, że wyjeżdżają z rodziną i wszystkimi Żydami z bunkra do Lublina. Potem wracają do wyzwolonej Łodzi, do niezniszczonego mieszkania Pawła i Heli. Emilia zaczyna chodzić do gimnazjum, dowiaduje się, że rodzice zginęli. Adoptuje ją stryj Paweł i w 1946 r.postanawia, że wyjeżdżają z Polski. W 1942 r. Emilia, zakochana w Polaku wraca do Polski, wychodzi za mąż, kończy naukę, zaczyna pracę. Ponownie wyjeżdża z mężem i synami w 1971 r. do Danii.