Imię: Jadwiga Nazwisko: Sałek-Deneko

Przyjaciółka Wandy Meloch, matki Katarzyny Meloch, pracownica warszawskiej opieki społecznej; współpracowała z RPPS, była łączniczką Ireny Sendlerowej. Katarzyna Meloch trafiła do niej po wyjściu z getta. Pojawiła się tam także jej babcia, Michalina Goldman. Mieszkały przez pewien czas u Jadwigi (prosiła, by nazywały ją panią Wisią). Przy wsparciu Ireny Sendlerowej, Jadwiga umożliwiła Katarzynie Meloch wyjazd do sierocińca w Turkowicach; wcześniej załatwiła jej metrykę w kościele na Targówku. Umieściła ją po pewnym czasie w Domu Dziecka im. Ks. Boduena, by można ją było formalnie skierować do Turkowic. Wysyłała Katarzynie listy i paczki, kiedy była już w klasztorze w Turkowicach.

Zrobiła maturę w Łodzi; przeprowadziła się do Warszawy; pracowała jako wychowawczyni w zakładzie wychowawczym Nasz Dom. W latach 1934–1938 studiowała na Wolnej Wszechnicy Polskiej. W sierpniu 1939 straciła córeczkę, Hanię; jej mąż zginął w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji niemieckiej była jedną z najbliższych współpracowniczek Ireny Sendlerowej. W swoim mieszkaniu przy ul. Obozowej 76 wraz z bratem Tadeuszem Sałkiem prowadzili pogotowie opiekuńcze dla wyprowadzanych z warszawskiego getta żydowskich dzieci oraz poszukujących schronienia dorosłych. Od 1941 należała do Robotniczej Partii Polskich Socjalistów, gdzie zajmowała się m.in. kolportażem prasy. Została aresztowana 25 listopada 1943 przy ul. Świętojerskiej wraz z Ludomirem Marczakiem i grupą 13 Żydów. Rozstrzelano ją 6 stycznia 1944 w ruinach getta, z grupą żydowskich kobiet. Razem z bratem odznaczona pośmiertnie tytułem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata (1987).