Imię: Władysław Nazwisko: Sala

Władysław Sala, pedagog, w latach 30. XX wieku był dyrektorem Instytutu Mokotowskiego w Warszawie, zakładu opiekuńczo-wychowawczego dla chłopców, działającego od 1830 r. Placówka podlegała Miejskiemu Wydziałowi Opieki Społecznej. Władysław Sala stanowczo sprzeciwiał się wszelkim wrogim działaniom niemieckiego okupanta skierowanym przeciwko narodowi żydowskiemu i już na początku wojny starał się pomagać Żydom. Początkowo pomocy udzielał dzieciom żydowskim porzuconym na ulicach miasta, dając im schronienie w Instytucie lub kierując je do innych zakładów opiekuńczych. W 1942 r., kiedy było już jasne, że sytuacja ludności żydowskiej jest dramatyczna, Sala i jego współpracownicy podjęli decyzję o ratowaniu Żydów na szerszą skalę. Wzorem innych zakładów pracy, wystąpili do władz niemieckich o zezwolenie na okresowe zatrudnienie 20-osobowej grupy Żydów na terenie farmy „Ksawerów”. W ten sposób zamierzali pomóc w dostarczaniu żywności do getta.
W czerwcu 1942 r. Sala otrzymał zgodę na zatrudnienie 20 osób i przepustkę do getta, którą mogli posługiwać się upoważnieni do tego pracownicy zakładu. To oni codziennie rano odbierali żydowskich pracowników. Skład grupy ustalany był przez przedstawiciela gminy żydowskiej.
Władysław Sala wraz ze swoimi współpracownikami i żoną uratował około 500 osób. Los większości z nich nie jest znany. Władysławowi i Janinie Salom w 1984 roku przyznano tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.
Pomógł m.in. Chai Wyszyńskiej, którą wywiózł z getta na wozie, załatwił fałszywe dokumenty i znalazł mieszkanie na farmie pod Warszawą.