Pod koniec grudnia strzelanina w ciągu dnia st...

Pod koniec grudnia strzelanina w ciągu dnia stawała się coraz rzadsza. Bywały dnie, kiedy nie padł żaden strzał. Ale na początku stycznia 1945 r. znów odgłosy walki nasiliły się. Strzelały armaty, atakowały samoloty. Za każdym razem gdy zbliżał się samolot, ludzie z bunkra uciekali do kanału. W bunkrze nie było już jedzenia. Trzeba było zaniechać nocnych wyjść, gdyż każdy ruch był niebezpieczny. Dookoła było bardzo dużo Niemców. Wszyscy mieszkańcy bunkra po prawie czterech miesiącach ukrywania się, strachu i głodu byli wycieńczeni do cna. Któregoś dnia, gdy znów zaczął się silny atak, nikt nie pobiegł już do kanału w obawie przed śmiercią. Wszystkim było już wszystko jedno. W bunkrze została już tylko woda. Czwartej nocy głodówki, około czwartej lub piątej nad ranem, usłyszano strzelaninę, z dużej odległości, bez przerwy i z wielkim impetem. Obok bunkra, natomiast, było cicho. Około godziny 9 rano dalekie odgłosy walki umilkły. Od czasu do czasu, tu i ówdzie rozlegały się odgłosy powietrznych ataków i naziemnej strzelaniny. Następnego dnia już nie słychać było odgłosów walk, ale zbliżające się, nisko lecące, samoloty, które przeleciały, nie zrzuciwszy ani jednej bomby. Gdy Chaim i Icchak wyszli z bunkra dookoła było pusto i cicho i tylko z daleka zobaczyli 8 letnią dziewczynkę i obok niej kobietę, które rozgarniały śnieg. Gdy Chaim i Icchak podbiegli do nich, kobieta przestraszyła się, a zapytana powiedziała, że od poprzedniego dnia nie ma już Niemców w Warszawie.