Wywiad USC 22886 Zofia Majewska

Ojciec, Henryk był chirurgiem stomatologiem, zmarł przed wybuchem wojny. Matka, Helena z domu Lichtenfeld była dentystką. Miała młodszą o 5 lat siostrę Halinę. Rodzina była niewierząca, zamożna. Przed I wojną światową ojciec został ewakuowany z rodziną do Rosji. Zofia w Moskwie skończyła 3 klasy szkoły. W 1917 r. wrócili do Warszawy. Zamieszkali róg Marszałkowskiej i Wilczej. Zofia chodziła do szkoły Związku Zawodowego Nauczycieli. W 1930 r. ukończyła wydział Lekarski na Uniwersytecie Warszawskim. Zaczęła pracę w szpitalu Ujazdowskim na internie, później dostała miejsce na wolontariacie na neurologii w szpitalu im. Dzieciątka Jezus. Jako Żydówka została z niego wyrzucona i zaczęła pracę w szpitalu na Czystem. Zmarł ojciec. Po utworzeniu getta pracowała na Lesznie i na Stawkach. Mieszkała z matką i siostrą na Franciszkańskiej. Siostra była urzędniczką w szpitalu. Postanowiły wysłać matkę na stronę aryjską. Później wyszła Zofia z Haliną. Brat matki, Henryk Lichtenfeld znalazł im mieszkanie na Kruczej. Później przeniosły się na ul. Piusa XI. Matka z siostrą w jednym domu, a Zofia w domu obok. Pewnego dnia, do budynku, w którym mieszkała matka i siostra przyszli żandarmi. Szukali kradzionych rzeczy. Siostra, która uważała, że jej wygląd ją zdradzi, wyskoczyła przez okno. Matka dobiegła do okna i Niemiec strzelił jej w potylicę. Brat matki, Witold Lichtenfeld znalazł Zofii inne mieszkanie, na Wspólnej. Zaczęła pracować jako gospodyni i opiekunka u pana Grunglanda. Pracował u niego aż do powstania warszawskiego. Po powstaniu wyszła, razem z ludnością do Pruszkowa, trafiła potem do obozu pracy w Niemczech. Po wyzwoleniu wróciła do Polski.