Relacja O3/1607; w Archiwum Yad Vashem

Artur Ber, rocznik 1908 i Irena, jego żona, urodzona w 1912, są parą lekarzy z Płocka. Artur, zmobilizowany we wrześniu 1939, po kampanii wrześniowej dostaje się do niewoli u Rosjan. W 1940 wraca, pracuje w warszawskim szpitalu. Jego rodzina przenosi się z Płocka do getta w Warszawie. Ber przyjmuje propozycję, jaką składa mu Jakub Ramek, prezes Judenratu w Płońsku i przenosi się do płońskiego getta. Opisuje warunki życia Żydów w Płońsku, lepsze niż w getcie warszawskim, organizację szpitala i swoją praktykę. W 1941 szaleje epidemia tyfusu. Ber leczy chorych pacjentów i sam przechodzi tyfus. Prowadzi aptekę w getcie, sprowadzając leki bezpośrednio z Niemiec. Dobrze zarabia, dzięki czemu większą część dochodów przesyła rodzinie do getta warszawskiego. W 1942 roku do Berów dociera brat Ireny, który uciekł z Treblinki i widział matkę, idącą na śmierć. Irena Ber próbuje przedostać się do Warszawy i przygotować tam kryjówkę na przyszłość dla siebie i męża. Zostaje aresztowana, przeniesiona do więzienia w Płońsku. Zaczyna się likwidacja getta płońskiego. Brat Ireny ucieka z getta, Ber zostaje i opuszcza miasto z ostatnim transportem. Uciekają z pociągu w Warszawie na Bródnie. Jadą na Żoliborz, gdzie mieszka prof. Szymanowski. Do końca wojny ukrywają się po aryjskiej stronie.
Relację spisała w 1960 Olga Barniczowa.