W czerwcu 1941 r., kiedy już był głód w getcie...

W czerwcu 1941 r., kiedy już był głód w getcie, Maria Popławska przypomniała sobie o znajomej, Andzie Goljan z Wroniej 82. Anda przyjęła ją i jej ośmioletnia córkę Zosię do siebie na dłużej. . Latem 1942 r., kiedy w getcie zaczęła się akcja wysiedleńcza, Anda przyjęła pod swój dach dwie Żydówki, matkę z córką, o semickim wyglądzie przyprowadzone przez zakonnice ze zgromadzenia Magdalenek. Ktoś z administracji domu zagroził jej donosem, jeśli nie pozbędzie się Żydówek. Wszystkie podopieczne musiały się wyprowadzić. Po dwóch tygodniach Maria i Zosia wróciły na Wronią. Tym razem Anda zabroniła Marii wychodzić z domu. W listopadzie 1942 r. zakonnice znów przyprowadziły do niej Żydówkę, teściową docenta Politechniki. Przeniosła Marię z Zosią do kuchni. Łóżko odstąpiła nowoprzybyłej za 10 zł dziennie z obiadem. Znów ktoś uprzedził o planowanym donosie. Teściowa musiała się wyprowadzić, ale Anda tym razem zatrzymała Marię i Zosię. W wielką sobotę 1943 r., kiedy zaczęło się powstanie w getcie, ktoś zauważył Marię. Dozorca przyszedł do niej prosząc, żeby się wyprowadziła, bo jemu, jego rodzinie i Andzie grozi niebezpieczeństwo, tym bardziej, że nie miała aryjskich dokumentów.
Dalsze losy Marii i Zofii i Andy nie są opisane w tej relacji.