Imię: Feliks (Fiszer) Nazwisko: Dawidowicz

Szewc, właściciel warsztatu. Żonaty z dwojgiem dzieci. Miał siedmiu braci i cztery siostry. Po wybuchu wojny został złapany, z innymi Żydami, i trafił na roboty do warsztatów kolejowych. Na noc wracał do domu. Pracami kierowali przedwojenni znajomi, którzy znęcali się nad pracownikami, bili ich i urządzali im "musztrę". Na jesieni 1940 r. powstał komitet żydowski. Na czele stanęli m.in. Sarnecki i Kenigsztejn. Teraz komitet wyznaczał ludzi do pracy. Dawidowicz cały czas prowadził swój warsztat. Powstało otwarte getto w Pruszkowie, na które wyznaczono jedną ulicę, Komorowską. Zimą 1940 r. przesiedlono Żydów z getta do Warszawy i nie pozwolono im nic zabrać ze sobą. Feliks Dawidowicz i jego brat zostali wybrani wśród 150 młodych mężczyzn do dalszej pracy w warsztatach kolejowych i skoszarowani. Z Warszawy, do pracy przejeżdżał z getta Majer Kuczka. Od niego Feliks dowiedział się, że jego żona i dzieci przymierają głodem. Obaj z bratem uciekli do majątku Reguły pod Piastowem. Stamtąd, przy pomocy miejscowych chłopów wysyłał paczki żonie. Kiedy wyszło rozporządzenie o karach za ukrywanie Żydów, dziedzic kazał mu opuścić majątek. Poszedł do Warszawy. Został złapany przez Niemców i trafił do pracy na Chmielną, do obozu pracy. W obozie poznał Hersza Rubinsztejna i "Czarnego Józka" (nazwisko nieznane), który działał w organizacji podziemnej i przynosił ulotki i broń, którą przerzucali do getta przez mur na Lesznie przy kościele.

Na tym urywa się relacja.