O siódmej rano gospodarz Obremskich, Józef Ala...

O siódmej rano gospodarz Obremskich, Józef Alaszewicz, puka do drzwi ich pokoju; uprzedza, że w sąsiedniej kamienicy Niemcy i granatowi policjanci robią rewizję, prosi, by się ubrali. Obremscy błyskawicznie się ubierają, ścielą łóżka; sprawdzają, czy w pokoju nie ma śladów ich obecności. Ela i Jadwiga Obremska chowają się w skrytce, Tadeusz stoi pod drzwiami i nasłuchuje. Słychać tupot wielu nóg, ktoś zaczyna się dobijać do drzwi ich mieszkania. Tadeusz słyszy głos sąsiadki, która tłumaczy, że gospodarz ich mieszkania pracuje i wychodzi z domu wcześnie rano. Niemcy rezygnują i idą dalej. Obremscy słyszą, jak łomoczą piętro wyżej. Tadeusz czuje się, jakby był w getcie, w czasie akcji. Nadal widzę SS-Mannów na podwórku, hałasy nie cichną. Obremscy siedzą w skrytce wszyscy troje. Po jakimś czasie słyszą trzask klucza w zamku; ich nerwowość się pogłębia. Słyszą jednak głos gospodarza, który mówi, że Niemcy już odeszli.