Większość Żydów, ukrywających się w Warszawie...

Większość Żydów, ukrywających się w Warszawie przed sierpniem 1944 traci po upadku powstania możność poruszania się po powierzchni. Nie mogą wyjść z Warszawy, czasem ze względu na zły wygląd, czasem z powodu strachu przed badaniem lekarskim w Pruszkowie (w przypadku mężczyzn). Chowają się w bunkrach, które oznaczają na ogół piwnicę lub szereg połączonych piwnic, z ukrytymi – minimum dwoma – wejściami. Nie jest to łatwe, wymaga trudnych i głośnych prac konstrukcyjnych, które trzeba wykonywać w ukryciu. Tymczasem należy się ukrywać także przed Polakami. Inżynier z Krakowa ma upatrzoną piwnicę, do której się dokopał; niestety, kiedy próbuje do niej dotrzeć kilka godzin później, okazuje się, że została w międzyczasie zasypana. Chowa się w innej, z kilkoma przypadkowymi osobami. Przez kilka pierwszych dni październikowych Żydzi na ogół starają się zachowywać jak najciszej, boją się ruszyć, siedzą w ciemnościach. Muszą uważać na polskich szabrowników; ci czasem dekonspirują bunkier z ukrywającymi się Żydami. Czasem zdarza się, że giną, zabici przez Żydów. Ukrywający się często miewają broń krótką.