Leokadia i Józef Schmidt zostają odstawieni do...

Leokadia i Józef Schmidt zostają odstawieni do siedziby żandarmerii w Grójcu. Józef zostaje wezwany na przesłuchanie. Przesłuchujący go policjant pochodzi z Poznania, mówi po polsku. Wie wszystko o Schmidtach, rozmawia z Józefem o cierpieniach ludności żydowskiej w czasie okupacji. Pyta Józefa o oddziały AK, czy zna ich siedzibę; Józef na wszystkie pytania odpowiada odmownie. „Mąż mówił, że w ciągu tych kilku godzin, które spędził na rozmowie w kancelarii, ani przez moment nie miał wrażenia, że jest więźniem. Przeciwnie, rozmawiali jak dwóch znajomych, którzy spotkali się na neutralnym terenie”. Józef zostaje przeniesiony do celi męskiej, Leokadia – do kobiecej. W obydwu tych celach panuje serdeczna i wesoła atmosfera, współwięźniowie twierdzą, że niedługo zostaną wypuszczeni na wolność. Wnioskują m.in. z dostarczonych im w żywności grypsów. Następnego dnia rozlegają się detonacje i strzały, po pewnym czasie wchodzi przodownik granatowej policji, który informuje więźniów, że Rosjanie weszli do Grójca. Nie chce ich wypuścić na zewnątrz, pozwala jednak kobietom wyjść na korytarz. Panuje euforia. Następnego dnia rano więźniowie zostają oficjalnie wypuszczeni w obecności burmistrza. Przodownik pyta Józefa, czy nie jest mu potrzebny chleb, Józef oszołomiony odmawia, później żałuje – w Grójcu nie można dostać żywności.