Do zgromadzonych w fabryce Obremskich docieraj...

Do zgromadzonych w fabryce Obremskich docierają straszne wieści na temat warunków wysiedlenia i opisy scen, jakie mają miejsce na Umschlagplatz. Listę nowym pracowników zatwierdza Arbeitsamt. Jednak komisarz przestaje się pojawiać w getcie; w niemieckiej centrali skór nie chcą wydać firmie Obremskich nowych skór do produkcji obuwia; przeznaczone dla nich skóry przejmuje Viktoria Sudan. Znajomi aryjscy fabrykanci dzwonią z pytaniami, czy prawdą jest, że fabryka ma zostać zlikwidowana. 10 sierpnia wszyscy Żydzi – poza zatrudnionymi w szopach – mają opuścić małe getto; komisarz obiecuje, że następnego dnia przywiezie do fabryki specjalne zarządzenie. Pojawia się jednak zastępca komisarza, Wimel, który każe oddać kasę firmową. Niedługo potem przyjeżdża komisarz, który stwierdza, że fabryka będzie zlikwidowana, część pracowników – w tym bracia Obremscy – zostają zatrudnieni w szopie Viktorii Sudan. Obremscy zostawiają cały dobytek, zapasy skór i 20 tysięcy par obuwia; wyprowadzają się na teren szopu Oschmana, na Ogrodową 21.