Imię: Maria Nazwisko: Wojciechowska

Żona Romana, matka Adama. Rodzina zasymilowana. Mieszkała z rodziną w Śródmieściu, sąsiedzi uważali ich za aryjczyków. O ich żydowskim pochodzeniu wiedział administrator domu. Latem 1940 r., na skutek pogłosek o utworzeniu getta, wyjechali do Sulejówka. Zameldowani się jako Polacy. Mąż pracował w miejscowym leśnictwie. Ona pracowała w tartaku warszawskim. W Sulejówku mieszkali 1,5 roku. Doniosła na nich do starostwa sąsiadka, która prowadziła kiosk Ruchu na stacji kolejowej. Koledzy męża zniszczyli donos, ale rodzina musiała się przeprowadzić. Przenieśli się do getta w Otwocku. W getcie panowała stosunkowo duża swoboda i mieszkał w nim dr Rajzman, jej siostrzeniec, a mąż właśnie zachorował. Dojeżdżała do Warszawy do pracy, do niemieckiej firmy budowlanej na Sienkiewicza 12. Miała tak dobre dokumenty i wygląd, że jeździła wagonami dla Niemców. W getcie otwockim mieszkali od zimy 1941/42 r. do kilku dni przed wysiedleniem. W sierpniu 1942 r. syn wyszedł z ojcem z getta. Ona już od pewnego czasu mieszkała w Warszawie. Początkowo mieszkali całą rodziną u różnych znajomych w Warszawie. Później, we wrześniu, wynajęli pokój w Rembertowie. Mąż dostał prawdziwą kenkartę, wstąpił do organizacji podziemnej. Nie było żadnych wątpliwości co do ich pochodzenia. W maju 1944 r. przyjechała z Woli Grzybowskiej kuzynka z synem, który miał semickie rysy, a przyjechali w dzień. Za nimi przyszło dwóch szpicli. Po pół godzinie dom został obstawiony przez żandarmerię, Mąż, jego dwie siostry i siostrzeńcy zostali aresztowani i rozstrzelani w Kawęczynie koło przejazdu kolejowego. Jej i Adama nie było wtedy w domu. Uciekli z matką do Warszawy, znajomi wyrobili im nowe dokumenty. 31 lipca wyjechali do Włoch, gdzie doczekali wyzwolenia.