Imię: Stanisław Nazwisko: Śwital

Lekarz. Od 1937 r. w służbie wojskowej. Żonaty, dwoje dzieci. W momencie wybuchu wojny pracował w szpitalu przy ul Płockiej, w Ośrodku Zdrowia na Wolskiej i w Miejskiej Pomocy Lekarskiej w Warszawie. 7 września zgłosił się do wojska, dostał przydział do szpitala w Lublinie. 9 listopada wrócił do Warszawy, Niemcy trzymali go jako zakładnika przez dwa dni. Rozpoczął znów pracę jako lekarz sanitarny w ośrodku na Wolskiej, prowadził też w domu prywatną praktykę. W grudniu 39 r. został zaprzysiężony w org. "Polska Niepodległa", włączoną później do AK. Udzielał pomocy lekarskiej mieszkańcom Boernerowa. M.in leczył poparzonego chłopca, syna Żydówki, ukrywającego się w piwnicy domu Ignacego Ciszewskiego. Kolportował prasę podziemną, nosił amunicję, szkolił młodzież na kursach pielęgniarskich i opatrunkowych.
Brał udział w powstaniu warszawskim. W powstaniu zginął jego syn Zbigniew Hubert. Po powstaniu, 12 października 1944 r., wrócił do Boernerowa, przejął punkt opatrunkowy i przekształcił go w prowizoryczny szpital PCK z 20 łóżkami. Szpitalik mieścił się przy ul. P.O.W. 39, w dużej willi folksdojcza Miłosza. Był to wtedy jedyny szpital na Boernerowie. 15 listopada 1944 r. zorganizował ryzykowną wyprawę do przeprowadzenia przez front 7 osób z bunkra na Promyka 43 do swojego szpitala. 1 sierpnia 1945 r. został powołany do Wojska Polskiego.