Imię: Córka Ity Nazwisko: Koplowicz

Mieszka w Sosnowcu, rodzice prowadzą skład apteczny. Po wybuchu wojny, w 1943 wyjeżdża z matką do Warszawy. Ma semicki wygląd, trudno ją umieścić w polskiej rodzinie. Przyjmuje ją znajomy inżynier. Jego gospodyni, Wanda, zarazem jego kochanka, źle traktuje dziecko, jest antysemitką, wychowuje małą „w nienawiści do Żydów”. Ita może odwiedzać córkę raz w miesiącu. W czasie blokady dzielnicy Wanda wyrzuca dziecko na ulicę. Dziecko „tylko dzięki własnemu sprytowi przedostało się przez stojących żandarmów, tłumacząc, że idzie kupić bułki”. Dziewczynka idzie do innych znajomych, którzy są życzliwymi ludźmi, mieszkają na Żoliborzu. Wieczorem odprowadzają małą do mieszkania inżyniera. Ita zabiera córkę do Radości, gdzie sama mieszka. Sąsiedzi podejrzewają je jednak, Ita ucieka z dzieckiem do Warszawy, w tramwaju zaczepia ją tajniak. Udaje jej się uciec, ukrywa się dzięki pomocy znajomej. Wieczorem inżynier przyjeżdża i zabiera jej córkę z powrotem do siebie. Wanda ponownie wyrzuca dziewczynkę w czasie powstania. Przygarniają ją sąsiedzi. Odwiedza ją ojciec, który od pewnego czasu także ukrywa się w Warszawie. Po upadku powstania znajduje się wraz z córką w obozie w Pruszkowie, skąd zostaje zwolniony i pracuje jako parobek na wsi pod Kielcami. Udaje mu się nawiązać kontakt z żoną. Po wyzwoleniu wracają do Sosnowca. Borykają się z objawami antysemityzmu, ich córka doznaje przykrości w szkole, gdzie nauczycielkami są zakonnice. W 1950 wyjeżdżają do Izraela.