Relacja 03/1590; w Archiwum Yad Vashem

Ita Koplowicz, rocznik 1915, w 1935 wychodzi za mąż, prowadzą z mężem skład apteczny. Po wybuchu wojny wielokrotnie pomaga im żona Treuhändera, przysłanego do apteki z Niemiec. W 1943 jeden ze stałych klientów, Niemiec Weis, wyrabia Koplowiczowej kenkartę i odwozi ją z córką do Warszawy. Ita z pomocą szwagierki wyrabia nową kenkartę. Płaci za utrzymanie córki u polskich rodzin. Sama mieszka po aryjskiej stronie. Po likwidacji getta w Sosnowcu jej mąż dostaje się do Warszawy z pomocą Weisa. Krótko ukrywają się w Otwocku. Wybuch powstania odcina Itę od Żoliborza, gdzie ukrywa się jej mąż i gdzie mieszka także ich córka. Po upadku powstania Koplowicz z dzieckiem dostaje się do obozu w Pruszkowie, następnie pracuje na wsi pod Kielcami. Ita przechodzi z grupą znajomych Polaków przez obóz w Ursusie, uciekają później z transportu. Ita dociera do Żyrardowa, zajmuje się szmuglem. Odnajduje męża i córkę. Po wyzwoleniu wracają do Sosnowca. Borykają się z objawami antysemityzmu. W 1950 wyjeżdżają do Izraela.
Zeznanie spisała w Izraelu Irena Szypiacka (1959).