Imię: Heinrich Nazwisko: Himmler (2)

(1)

Wysoki urzędnik III Rzeszy. Pod koniec lipca 1942 r. miał wizytować Warszawę - w związku z wizytą ogłoszono dekret o masowej wywózce Żydów z Warszawy.

(2)

szef RSHA (Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy)

(1)

Podobnie z wizytą Himmlera wiązano wygnanie Żydów lubelskich.

(2)

Pomyłka autora. Himmler nigdy nie był szefem RSHA.

Heinrich Himmler ur. 7 października 1900 w Monachium, zm. 23 maja 1945 w Lüneburgu), jeden z głównych przywódców Niemiec hitlerowskich i zbrodniarzy II wojny światowej; współtwórca i szef kolejno: SS (od 1929), Gestapo (od 1934), policji (od 1936), minister spraw wewnętrznych (od 1943).

Urodził się i wychował w katolickiej rodzinie mieszczańskiej. Ze względu na stan zdrowia zrezygnował z kariery wojskowej na rzecz studiów rolniczych. W 1922 roku uzyskał tytuł inżyniera rolnika. W trakcie studiów zaangażował się w politykę po stronie nacjonalistów. Wziął udział w puczu monachijskim w 1923 roku. 6 stycznia 1929 roku został Reichsführerem SS (bojówek Schutz-Staffeln), stanął na jego czele.

Po przejęciu w Niemczech władzy przez Narodowych Socjalistów Adolfa Hitlera, 20 marca 1933 na mocy zarządzenia Heinricha Himmlera powstał obóz koncentracyjny w Dachau. W 1934 przejął po Göringu kierowanie Gestapo (tajna policja polityczna). Uczestniczył w krwawej likwidacji kierownictwa SA (Noc długich noży). W 1936 roku objął stanowisko zwierzchnika policji III Rzeszy. Był pomysłodawcą Lebensbornów czyli miejsc, w których dobierano pary rodzicielskie w celu zapewnienia czystego rasowo potomstwa. Podczas drugiej wojny światowej Himmler realizował działania zmierzające do eksterminacji ludności żydowskiej, cygańskiej oraz słowiańskiej na podbitych terenach. Był twórcą obozów koncentracyjnych i obozów zagłady. W sierpniu 1939 roku wraz z Reinhardem Heydrichem zaplanował zainscenizowany polski napad na stację radiową w Gliwicach mający posłużyć jako jedno z przyczyn wkroczenia wojsk niemieckich do Polski.

W październiku 1939 został mianowany komisarzem Rzeszy do spraw umacniania niemieckich wartości narodowych. Pierwszym ze zrealizowanych przez niego zadań było rozpoczęcie przymusowej deportacji Polaków i Żydów z polskich terenów, które zostały wcielone do Rzeszy. 24 kwietnia 1940 roku Himmler wydał rozkaz utworzenia obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W czerwcu 1941 wydał komendantowi tego obozu, Rudolfowi Hössowi polecenie zbudowania obiektów do gazowania więźniów. W styczniu 1942 wydał Głównemu Urzędowi Gospodarki i Administracji Rzeszy polecenie wsparcia koncernów zbrojeniowych pracą więźniów. W tym samym roku zezwolił na prowadzenie w obozach koncentracyjnych szeregu doświadczeń medycznych na ludziach. 8 października 1943 roku Himmler nakazał utworzenie przy wszystkich placówkach gestapo wyższego szczebla Wielkich Komisji Specjalnych do walki z sabotażem. 11 czerwca 1943 roku wydał rozkaz zlikwidowania wszystkich gett żydowskich na obszarze Polski, a 21 czerwca także na okupowanych obszarach Rosji. 26 listopada 1944 roku Himmler został mianowany na stanowisko naczelnego dowódcy wojskowego Górnego Renu. W okresie od 24 stycznia do 22 marca 1945 roku był głównodowodzącym Grupą Armii Wisła. 20 kwietnia 1945 Himmler opuścił Berlin, do którego zbliżyły się już wojska radzieckie i wyjechał do Szlezwik-Holsztynu. Adolf Hitler w podpisanym w dniu 29 kwietnia 1945 roku testamencie politycznym pozbawił Himmlera członkostwa NSDAP za podjęcie próby nawiązania kontaktów z aliantami za pośrednictwem Czerwonego Krzyża. Po porażce Niemiec Himmler został aresztowany przez Brytyjczyków jako jeden z głownych zbrodniarzy wojennych i osadzony w obozie Westertimke k. Luneburga w Niemczech. Popełnił samobójstwo poprzez połknięcie cyjanku potasu w czasie próby przesłuchania 23 maja 1945 roku.

(1)

Kapłan, Chaim Aron, Scroll of Agony. The Warsaw Diary, transl. from Hebrew and ed. by A. I. Katsh

(1) 299, (2) 167-168