Imię: Jerzy Nazwisko: Dembinski

Nauczyciel. Urodzony w rodzinie zasymilowanej, w domu mówiło się po polsku, nie znał tradycji żydowskiej. Ojciec – właściciel stacji benzynowej. Na początku 1940 musieli opuścić mieszkanie na ul. Wolskiej, przenoszą się do domu rodzinnego na Leszno. Dom zostaje włączony w obręb getta. Ojciec Jerzego zajmuje się handlem, matka pracuje w szopie Schulza. W czasie akcji Jerzy zostaje z matka zabrany na Umschlagplatz, udaje im się jednak wydostać. Po kolejnych akcjach z licznej rodziny zostaje tylko Jerzy z rodzicami i ciotką. Postanawiają wyjść na aryjską stronę. Znajomi ojca znajdują im kryjówkę na Pradze, płatną. Wychodzą matka, ciotka i Jerzy. Ojciec zostaje w getcie, zarabia na ich utrzymanie. Ginie później, zastrzelony w czasie próby ucieczki z pociągu jadącego do Treblinki. W sierpniu 1944 polscy gospodarze zostają wysiedleni, Jerzy z matką i ciotką muszą także opuścić dom. Krążą po okolicy Warszawy. Trafiają na Gestapo. Matka i ciotka mają aryjskie papiery, Jerzy nie ma dokumentów; policjanci wypytują go, czy jest Żydem, wypuszczają go. Prowadzą Jerzego i kobiety do obozu przejściowego. Po wyjściu stamtąd rozdzielają się, Jerzy stara się przeżyć osobno. Żyje z tego, co udaje mu się wyżebrać lub zarobić, jest jednak rozpoznawany jako Żyd i wyganiany. Trafia do sierocińca w Krakowie, po wyzwoleniu wraca do Warszawy, mieszka w Domu Dziecka w Otwocku. Jego matka umiera po wojnie, ciotka emigruje do Izraela.