Mira i Janina Brandwajn, przyprowadzone na Ums...

Mira i Janina Brandwajn, przyprowadzone na Umschlagplatz 6 sierpnia 1942 r., dostały się dzięki pomocy dra Ałapina do szpitala znajdującego się na końcu dziedzińca. Zobaczyły znajome twarze pielęgniarek, które skierowały je na 4 piętro, na którym był pokój dla rodzin lekarzy. Na korytarzu na 4 piętrze były tłumy, ponieważ stąd najpóźniej brano ludzi do transportu. Tego dnia był upał, ludzie mdleli pomimo otwartych okien. Nikt nie podchodził do okna bliżej niż na metr. Snajper strzelał w okna z sąsiedniego budynku. W pokoju dla rodzin było już kilka ofiar łapanki. Po południu zjawił się w drzwiach pokoju policjant, który zawołał "doktorową Brandwajn z córką". Panie zeszły na I piętro, do pokoju pielęgniarek. Policjant dał im fartuchy i czepki pielęgniarskie, aby przeszły przez bramę jako pielęgniarki schodzące z dyżuru. Czekała na nie karetka, której pasażerów nie kontrolowano. Gmina i lekarze w ten sposób ratowali rodziny, pracowników i inteligencję. Kiedy panie chciały przejść do bramy, zatrzymał je (kilkakrotnie) Schmerling, komendant Umschlagplatzu, ponieważ prowadzano tamtędy ludzi do transportu. Podczas ostatniej próby przejścia, obok Schmerlinga stał dowódca służby porządkowej w getcie, Szeryński. Poznał Mirę Brandwajn, którą widywał dawniej u wspólnych znajomych. Dał znak, i kobiety zostały przepuszczone. Wsiadły do karetki. Do karetki został też wniesiony na noszach Hilel Cajtlin, znany pisarz żydowski. Karetka dojechała do szpitala na ul. Leszno.

Książka pisana między 1952 a 1954 rokiem. Dokumentuje życie w warszawskim getcie od momentu jego powstania aż po ostatnie dni.
Jak wyglądało życie w getcie? Jakie organizacje działały, jak pomagały lub powinny były pomóc mieszkańcom getta? Jak to się stało, że tak wielu przetrwało żyjąc w tak strasznej izolacji? Michel Mazor szczegółowo opisuje zniknięcia getta z powierzchni ziemi.
Książka jest studium życia politycznego i socjalnego w warszawskim getcie.