Kuchnia na ul. Leszno 40 charakteryzowała się...

Kuchnia na ul. Leszno 40 charakteryzowała się tym, że miała dużą ilością bielizny: dla kobiet - białe robocze fartuchy, dla mężczyzn-szare i granatowe. Pewnego razu R. Auerbach, kierowniczka kuchni, przyniosła z centralnego magazynu dobrze uszyty męski kombinezon w jasno niebieskim kolorze. Przeznaczono go dla Josefa Erlicha. Kombinezon ten świetnie pasował do jego oczu. Chłopak wyglądał w nim wyśmienicie i dziewczyny podkochiwały się w nim. Wszystko to było przedmiotem serdecznych żartów. Na dwa tygodnie przed akcją likwidacyjną zaczęły się pełne paniki starania o znalezienie jakiegoś zabezpieczenia, o dostanie się do "szopów", do niemieckich warsztatów na terenie getta. Z wieści, które dotarły do w-skiego getta z Lublina i innych miejscowości, gdzie były już przeprowadzone akcje wiedziano, że jakąś szansę na przeżycie mają tylko ,, młodzi, silni, zdolni do pracy". W getcie zapanowała moda na noszenie roboczych uniformów. Nosili je wszyscy. Prawdziwi i ,,fałszywi " robotnicy, lekarze, pielęgniarki, aptekarze. W wigilii akcji na ulicy pojawili się ludzie w białych fartuchach, w szpitalnych chałatach i każdemu się wydawało, że to ubranie jest jego pancerzem i może więcej wartym niż legitymacja robocza. I oto okazało się, tydzień przed akcją , że w kuchni na Leszno 40 oddano ubrania robocze do pralni a między nimi również kombinezon Erlicha. Zwykle przynoszono po tygodniu czyste ubrania z pralni, ale tym razem na skutek paniki bielizny nie zwrócono. Przerażony Erlich, codziennie chodził do pralni i wracał z niczym. Akcja już była w pełni. Erlichowi wydawało się, że jego całe życie zależy teraz od jego niebieskiego kombinezonu. Nie chciał zakładać ubrań roboczych ,które znajdowały się w kuchni po ludziach, którzy już więcej nie zgłosili do pracy.