Codziennie między godz. 6 a 9 rano odbywały si...

Codziennie między godz. 6 a 9 rano odbywały się w getcie łapanki. Szczęśliwi byli ci, którzy pracowali w szopach. Za swój dwunastogodzinny dzień pracy dostawali wodnistą zupę i 200 g chleba. Pracowali po to, żeby nie zostać wywiezionymi. Przez trzy lata terroru, Niemcom udało się wyniszczyć najlepszych aktywistów ruchu robotniczego i działaczy społecznych. Pomimo tego były w getcie grupy lewicowe, wydawano kilkanaście gazetek i biuletynów. Grupa lewicowa "Jutrzenka" wydawała pismo pod tą samą nazwą o nakładzie 1000 egzemplarzy. Niemcy tropili te grupy przy pomocy również żydowskiej policji. Grupy lewicowe nie mogły znaleźć porozumienia, zdarzały się przypadki tępienia się nawzajem. Grupa "Jutrzenka" liczyła ok. 350 członków, głównie byłych członków KPP, a od stycznia 1942 r. PPR. Jako pierwsza rzuciła hasło zjednoczenia i walki z okupantem (strajki w szopach, sabotaże, żółwia praca, zbrojne powstanie). Ale grupy się nie mogły dogadać. W końcu udało się przeprowadzić strajki w kilku szopach. W fabryce Schultza strajk trwał dwa dni, na kilku oddziałach i zakończył się tragicznie dla przywódców i strajkujących. W stolarni mechanicznej na ul. Nowolipie strajk trwał cztery dni i zakończył się zwycięstwem. Udało się, po pewnym czasie, zjednoczyć kilka grup: Poalej Syjon, Haszomer Hacair, Spartakus i inne. Grupy lewicowe w getcie były w ścisłym kontakcie z lewicowymi grupami polskimi (m.in. Robotniczo-Chłopska Organizacja Bojowa, Związek Walki Wyzwoleńczej, Sierp i Młot). Grupy te pomagały robotnikom w getcie, głównie materialnie, ale również pomagały przejść na stronę aryjską. W roku 1942 r. PPR wydało manifest w języku żydowskim, w którym była mowa o walce z okupantem, wprowadzeniu reformy rolnej po wyzwoleniu, upaństwowieniu wielkich przedsiębiorstw itp.