Po śladach pamięci, Ignacy Bierzyński-Burnett

Urodził się w Tomaszowie Mazowieckim. Jego ojciec, Bernard Bierzyński zmarł na tyfus w lutym 1942 r. Ignacy miał brata Henryka. Przed wojną ukończył dwie klasy gimnazjum. W 1941 r. trafił do getta w Tomaszowie. W październiku 1942 r., jako młody i silny, uniknął wywózki do Treblinki. W getcie pracował w warsztacie stolarskim. W maju 1943 r. został przewieziony do obozu pracy w Bliżynie. Tam zaprzyjaźnił się ze Staśkiem Grossmanem. W styczniu 1944 r. uciekł, razem ze Staśkiem z obozu. Dotarli do Warszawy. Ignacy znalazł miejsce w wynajętym pokoju, polecony gospodarzom przez znajomego. Nie miał dokumentów, ani pieniędzy. Miał niewielki brylant zaszyty przez matkę u dołu rozporka w kalesonach. Później sprzedał ten brylant za 20000 zł i kupił dokumenty dla siebie, Staśka, i trojga przyjaciół z obozu w Bliżynie, którym zamierzał ułatwić ucieczkę. Pojechał do Bliżyna, udało mu się dostarczyć dokumenty do obozu, ale przyjaciele zostali aresztowani. W Warszawie spotykał się z różnymi ludźmi, dręczyła go depresja, szukał sposobu na przeżycie. 22 stycznia dostał list z Rygi od Staszka Grosmana, któremu powiodło się znakomicie, pisał, ż jest mnóstwo jedzenia, dobre mieszkanie i żadnych zagrożeń. Doradzał natychmiastowy wyjazd do Rygi. 7 lutego 1944 r., Ignacy poszedł zarejestrować się na wyjazd, 10 lutego wyjechał. Do Polski wrócił w marcu 1945 r