27.06.1942 r. do szpitala trafił chłopiec 6-7...

27.06.1942 r. do szpitala trafił chłopiec 6-7 letni z obciętą przez tramwaj nogą. Okazało się, że był Żydem. Był w szpitalu ok. 2 miesięcy, powtarzały się telefony z zapytaniem o jego zdrowie i obietnica zabrania go wkrótce. Jednak nikt się po niego nie zgłosił, został umieszczony w sierocińcu albo w rodzinie.
Po wojnie szukali go rodzice. Nazywał się Lolek Ehrlichster. Pamiętnego dnia matka przechodziła z nim przez ulicę, i obydwoje potrąciła ryksza. Zrobiło się zbiegowisko, matkę rozpoznał granatowy policjant jako Żydówkę. Udało jej się uciec. Bała się, że synek może zdradzić adres, gdzie ukrywa się 8 Żydów. Przez kilka miesięcy cała siódemka tułała się w różnych miejscach. Matka nie mogła odebrać dziecka, dowiadywała się o nie tylko telefonicznie. Po wojnie, mimo długotrwałych poszukiwań, chłopca nie udało się odszukać - nie wiadomo, czy przeżył.

Autorka rozpoczęła pisanie 5 stycznia 1944 roku, a ostatni wpis pochodzi z 14 stycznia 1945 roku. Dziennik zapisany został w dziesięciu zwykłych, szkolnych zeszytach w kratkę. Powstawał nieregularnie. Bermanowa sięgała po pióro zapewne tylko wtedy, gdy znalazła wolną chwilę i kiedy starczało jej siły.
Kolejne zapisy, skrupulatnie datowane, prowadzone w języku polskim powstawały najpierw w okupowanej Warszawie ("w ukryciu"), potem w okup[owanej stolicy ("wolnej"), jeszcze później (znów "na aryjskich papierach") w kilku podstołecznych miejscowościach. Najstarsze opisane wydarzenie miało miejsce podczas Kampanii Wrześniowej 1939, ostatnie - trzy dni przed wyzwoleniem Warszawy (17 stycznia 1945).
Relacja Feliksa Kanabusa w książce "Ten jest z ojczyzny mojej", s. 184-187