Imię: Jadwiga Nazwisko: Jedrzejowska

Koleżanka szkolna Ireny Sendlerowej. Pracowała na Pawiaku w ekipie sanitarnej, działała w konspiracji, i w czasie pobytu tam Sendlerowej pomogła jej nawiązać kontakt ze światem zewnętrznym.

Była córką Ksawerego Praussa, ministra oświaty w latach 1918-1919 i posłanki PPS, Zofii Praussowej z Kuleszów. Dzieciństwo spędziła poza ziemiami polskimi z uwagi na działalność polityczną rodziców, którzy musieli opuścić kraj.
Maturę zdała w Warszawie, a potem rozpoczęła studia na Wydziale Geografii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1923 przerwała naukę i wyszła za mąż za Henryka Jędrzejowskiego. Małżeństwo wyjechało do Paryża, gdzie mąż otrzymać miał pracę w Instytucie Radowym. W tym czasie ukończyła studia geologiczne na Sorbonie.
Po powrocie do Warszawy znalazła pracę nauczycielki geografii, jak również organizowała kolonie dziecięce w Małkini. W 1932 cofnięto jej prawo nauczania, co było konsekwencją aresztowania jej męża – komunisty, który wcześniej, z uwagi na działalność w Komunistycznej Partii Polski, nie otrzymał stanowiska w Instytucie Radowym. Został on wydalony do ZSRR i wkrótce zamordowany przez komunistów sowieckich. Od tego czasu pozostała sama z 2-letnią córką.
W czasie okupacji niemieckiej dom stał się placówką pracy konspiracyjnej, gdzie udzielano pomocy sanitarnej i wyrabiano nielegalne dokumenty. Redagowano tu również podziemny Tygodnik Informacyjny. Jędrzejowska kierowała wszystkimi tymi segmentami działalności i została aresztowana 13 listopada 1942. Osadzono ją na Pawiaku. W więziennym szpitalu przeszła operację, a potem zaczęła pracę w kolumnie sanitarnej, co umożliwiło jej stanie się istotnym elementem siatki konspiracyjnej Pawiaka, udzielając znaczącej pomocy licznym więźniom. 20 lipca 1944 przetransportowano ją do niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie zgłosiła się do pracy w szpitalu zakaźnym, gdzie według zachowanych relacji świadków przyczyniła się do uratowania dziesiątków istnień ludzkich.
Po wojnie w 1948 mianowano ją naczelnikiem Wydziału Socjalnego Polskiego Radia. W tym czasie utworzyła Dom Społeczny Polskiego Radia. Od 1951 była sekretarzem generalnym Centralnego Urzędu Radiofonii. W 1954 została dyrektorem Zarządu Urządzeń Turystycznych PTTK i zajmowała się organizacją turystyki masowej.