Imię: Elżbieta (Gizela) Nazwisko: Brodzianka-Gutt

Urodziła się w Tarnowie. Przed wojną zrobiła maturę hebrajska i polską. Miała młodszego brata , ojciec był handlowcem, reprezentował łódzkie firmy włókiennicze, matka uczyła prywatnie francuskiego. Od 1940 r. pracowała w szpitalu żydowskim jako pielęgniarka. A październiku 1942 r. pojechała do Lwowa, do koleżanki, która wyjechała wcześniej. Miała wtedy papiery na nazwisko Janina Miland. Okazało się, że koleżanka została już aresztowana. Elżbieta znalazła pokój na ul. Kalecza 20, dostała pracę w szpitalu ukraińskim jako pielęgniarka. Ponieważ pisała raporty po dyżurze nocnym ładnym językiem, w przeciwieństwie do innych, została zadenuncjowana i trafiła na policję. Okazało się, że jej kenkarta jest fałszywa, ale uratował ją pracujący tam Polak. Musiała zmienić mieszkanie. Przypadkiem spotkała na ulicy znajomego z Tarnowa, który załatwił jej autentyczną metrykę na nazwisko Elżbieta Broda. Spotkała tez innego znajomego, Lerhauta (Stopnickiego), który zabrał ją do warszawy. W Warszawie zamieszkała u hr. Steckiej, róg Pięknej i Mokotowskiej, na ok. 2 tygodnie. Przeprowadziła się na ul. Czarnieckiego, a później wynajęła pokój na Chopina 15 u pani Zamieńskiej. Pracowała początkowo jako sekretarka w przedsiębiorstwie transportowym u folksdojcza. Później przeniosła się do Thoda, też jako sekretarka. Pod koniec 1943 r. wstąpiła do PPR i do AL. W AL prowadziła kursy dla sanitariuszek, na Pradze. Brała udział w powstaniu warszawskim w Śródmieściu, w 15-osobowym oddziale m.in. przy zdobywaniu IMKI. Po upadku powstania została wywieziona do Pruszkowa. Wyprowadzona przez organizację trafiła, na pewien czas, do Częstochowy, a stamtąd do partyzantki AL-owskiej w Rądzinach pod Krakowem. Tam doczekała wyzwolenia. Po wojnie pracowała w Łodzi w wojskowej wytwórni filmowej jako kierownik produkcji. Wyszła za mąż i wyjechała do Warszawy.