Relacja O3/1797; w Archiwum Yad Vashem

Rachela Horowitz, rocznik 1910, z zamożnej rodziny. Ojciec, Abram Rawicki, jest przemysłowcem. W domu mówi się po polsku, ale obchodzi święta żydowskie. Dwóch starszych braci Racheli ginie w czasie wojny; ocaleje jej starsza siostra, Leonja i matka. Rachela kończy gimnazjum w Kaliszu, w 1932 jej mężem zostaje Binem Horowitz, syjonista i niezwykle obrotny handlowiec. Mieszkają w Gdańsku. W 1937 przychodzi na świat ich córka, Teresa. Wybuch wojny zastaje całą rodzinę w Otwocku. Mąż Racheli wyjeżdża do Warszawy, gdzie organizuje firmę aprowizacyjną. Po utworzeniu getta przenosi się tam; ginie prawdopodobnie w 1943. Rachela bezustannie przenosi się z miejsca na miejsce, wszędzie grożą jej szmalcownicy i szantażyści. Wyzwolenie zastaje Rachelę i jej rodzinę na wsi koło Świdra. W 1948 wyjeżdża do Izraela.
Relację spisała w 1961 Ewa Schmeidler.