Imię: Ludwik Nazwisko: Oppenheim

Przed wybuchem wojny mieszkał przy ulicy Wielkiej (drugie wejście od ulicy Zielnej) w pobliżu obecnego Pałacu Kultury. Kiedy we wrześniu 1939 roku mieszkanie uległo zniszczeniu wraz z rodzicami przeniósł się do rodziny ojca na ulicę Żabią. W lecie 1940 roku przenosi się na teren getta na ulicę Chłodną, a stamtąd na Leszno do domu przy kościele Najświętszej Marii Panny. Po aresztowaniu ojca i rozpoczęciu masowych wywózek z getta w czerwcu 1942 roku po staraniach matki zostaje przez nieznajomego mężczyznę wyprowadzony z getta. W sierpniu tego samego roku dołącza do niego matka. Mając \\\"aryjskie papiery\\\" początkowo mieszkają na ulicy Miedzianej, później na Pradze na ulicy Ząbkowskiej u Natalii Stasiak. Po upadku Powstania Warszawskiego przenosi się do znajomej matki na ulicę Stalową. Przez cały okres ukrywania ze względu na swój semicki wygląd i lękliwy sposób bycia unika kontaktów z innymi ludźmi. Od momentu wkroczenia do Warszawy Armii Czerwonej krąży z matką po ulicach miasta w celu uniknięcia aresztowania podczas tzw. \\\"przeczesywań\\\" mieszkań. Po wyzwoleniu kończy Uniwersytet Warszawski i zostaje prawnikiem.

Opracowano na podstawie tekstu autorstwa Ludwika Oppenheima; s. 103-106 (w:) Dzieci Holocaustu Mówią..., t. 1