Imię: Anna Nazwisko: Selinger

Po wybuchu wojny uciekła z Rzeszowa do Lwowa. Na początku 1942 r. wróciła do Rzeszowa. Trafiła do getta. W czerwcu 1942 r., w akcji wysiedleńczej straciła ojca i macochę. Ukrywała się wtedy na strychu, w otworze pod dachem. Po kolejnych akcjach została tylko z siostrą. Zdobyły aryjskie dokumenty i uciekły do Lwowa. Siostra miała zły wygląd, nie pracowała. Anna dostała pracę kucharki w fabryce naczyń emaliowanych. Pewnego dnia siostra została zabrana na komisariat policji ukraińskiej. Na powrót z pracy Anny też czekał policjant. Na posterunku zastała pobita siostrę. Dwa dni przesiedziały bez wody i jedzenia w ciemnym, wilgotnym lochu. Później zostały wysłane do więzienia na ul. Łąckiego i do transportu do obozu w Bełżcu. Siostry wyskoczyły 14 km przed Bełżcem. Poszły wzdłuż torów do Żółkwi. Tam spotkała obcego młodego Żyda, który uprzedził ją, że za kilka dni będzie wysiedlenie Żydów z Żółkwi. Siostra wyjechała do Warszawy, a Anna do Krakowa. Po jakimś czasie obcy ludzie (państwo Wantuchowie) dali jej pieniądze na podróż do Warszawy. Zatrzymała się najpierw w hotelu, a później znalazła pracę służącej. Pan Wantuch często ja odwiedzał i przywoził jej pieniądze. Siostra się ukrywała i nie wychodziła na ulicę. Anny nikt nie szantażował. W czasie powstania warszawskiego ukryła się z siostrą w piwnicy. Po powstaniu trafiły do Pruszkowa, później do Tarnowa. Pracowała w niemieckiej stacji paliw. Gdy jej szef dostał powołanie do wojska, wyjechała do Krakowa, do pp. Wantuchów. U nich doczekała wyzwolenia.