Imię: Rozalia Nazwisko: Kożuchowicz

Córka Mojżesza i Chany. Miała dwie siostry i trzech braci. Mieszkali w Ostrowi Mazowieckiej. Ojciec miał gospodarstwo w Komorowie. Po wybuchu wojny Niemcy wyrzucili ich z gospodarstwa. Chcieli wtedy uciec do Rosji, próbowali trzy razy, ale trzy razy ich cofano. Trafili do getta w Porębie. Jedna z sióstr zginęła w getcie warszawskim. Później mieszkała z rodzicami i rodzeństwem we wsi Brzóza (Brzuza) nad Bugiem. Rozalia pracowała pasąc krowy u gospodarza, Stanisława Koźlaka. Chorego brata zastrzelili Niemcy na łóżku. Wtedy rodzice z reszta dzieci uciekli do lasu, a z braku innych możliwości zgłosili się do getta w Kosowie. Kiedy już nie było we wsi Żydów, gospodarze bał się nadal trzymać Rozalię i posłał ja do swojego brata pod Małkinię, do wsi Orzołek. Ale mężczyzna też nie chciał jej trzymać. Pomógł jej, i jej najstarszej siostrze, brat Staszka Koźlaka. Wynajął im mieszkanie u gospodarza Stanisława Zawiszy. Było ciężko, gospodarza odwiedzało sporo osób, Rozalia udawała katoliczkę, chodziła do kościoła, naśladowała gospodarzy. W międzyczasie siostra znalazła pracę służącej w Warszawie, u pai Nowakowskiej i zabrała Rozalię do siebie. Aryjskie dokumenty wyrobił im Mietek Szymański z organizacji (brak nazwy). Po pewnym czasie siostra wynajęła samodzielne mieszkanie, zajmowała się handlem. Nowakowska nie była dobra dla Rozalii, ale zabierała ja ze sobą do Anina. W Aninie, jesienią 1943 r., Rozalia znalazła pracę u Tadeusza Jaroszewskiego. Służyła u niego do powstania warszawskiego. Wtedy Niemcy ich wysiedlili. Trafiła do obozów przejściowych w Modlinie, Zakroczymiu, Pile, obozu w Niemczech. 1 kwietnia 1945 r. została oswobodzona przez Anglików. 26.11.1946 r. wróciła do Polski. Była w sierocińcu w Koźlu. Znalazł ją tam Mietek Szymański, podał się za jej kuzyna i zawiózł do Warszawy, do siostry.