Imię: Jerzy Nazwisko: Ros

Syn Marka i Felicji z domu Percik. Po śmierci matki, ojciec ożenił się z Bronisławą Grunbaum, urodziła się siostra Halinka. Przed wojną należał do org. młodzieży syjonistycznej, "Hanoar Hacijoni" 3 września 1939 r. rodzina przyjechała do Warszawy. Jerzy zatrudnił się w Lekarskim Pogotowiu Ratunkowym na ul. Leszno 58, jako kierowca. W getcie jeździł rikszą sanitarną, a później został kierownikiem personelu w Pogotowiu. Miał wyrobioną metrykę na aryjskie nazwisko. Nie mógł uciekać, bo był jedynym żywicielem rodziny. Walczył w powstaniu w getcie na Lesznie. Na tym terenie powstanie upadło w pierwszych dniach. 21 kwietnia 1943 r. został wysłany, razem z ojcem, macochą, 10-cioletnią siostrzyczką i pracownikami szopu Toebbensa, do obozu w Poniatowej. W obozie został zatrudniony w szpitalu jako sanitariusz na oddziale gruźliczym. W pierwszym okresie obóz nie był jeszcze otoczony drutem. Więźniowie do pracy chodzili pod eskortą jednego strażnika. Utworzono nawet przedszkole dla dzieci ze specjalnymi porcjami mleka, cukru i tłuszczu. Działała żydowska policja porządkowa i samorząd. W lipcu 1943 r. zaczęło się zamykanie obozu i ograniczanie swobody. Pojawili się SS-mani z Lublina. We wrześniu został zorganizowany transport do pracy dla Luftwaffe. Ze szpitala wybrano 3 lekarzy, dentysta, 2 pielęgniarki i jeden pielęgniarz. Jerzy został wysłany, w gronie 1000 osób, do Żdanowa. Tam więźniowie pracowali przy pracach ziemnych, pod nadzorem Luftwaffe. Budowali trzy bazy lotnicze w trójkącie: Żdanów-Klemensów-Łabunie. Jerzy pracował w szpitaliku obozowym i jednocześnie pełnił funkcję grabarza. Szpitalik stale był pełen ludzi szukających schronienia. W pierwszej selekcji wywiezione zostały z obozu osoby starsze, chorzy ze szpitalika, kobiety i dzieci. Po pewnym czasie obóz przeniesiono bliżej miejsca pracy, do Klemensowa. Więźniowie zostali ulokowani w dawnej dworskiej stajni. Zaczęła się epidemia tyfusu wśród więźniów. Jerzy zachorował w Boże Narodzenie 1943 r. Ominął go w tym czasie udział w ucieczce z obozu, której też był organizatorem. Po pewnym czasie, po nieudanej spontanicznej próbie ucieczki wielu więźniów, obóz przeniesiono do Majdanka. Stamtąd, zdolnych do pracy, do Starachowic do fabryki przemysłu zbrojeniowego. Jerzy pracował ciężko, m. in. przy wypalaniu pocisków artyleryjskich. W fabryce poznał swoją żonę. Ofensywa radziecka spowodowała wywiezienie więźniów do Oświęcimia. Ten transport został skierowany do obozu bez selekcji. Jerzy został pisarzem blokowym. W październiku 1944 r. został wysłany w transporcie ewakuacyjnym do Oranienburga i Sachsenhausen, gdzie odbyła się kwarantanna więźniów. Później trafił do Dachau. Podczas transportu nabawił się ropnego zapalenia ucha i w obozie trafił prosto do szpitalika. Dzięki laryngologowi więźniowi i lekom przywiezionym przez więźniów węgierskich, wyzdrowiał po kilku miesiącach. Ze szpitala został skierowany do Litomierzyc w czeskich Sudetach. W połowie kwietnia 1945 r. zgłosił się do transportu ewakuacyjnego. Mieszkali w wagonach prawie miesiąc. 9 maja zostali wyzwoleni pod Budziejowicami.