Imię: Hanka [dziewczyna Jakuba Bałabana] Nazwisko: nieznane

Wyszła z getta razem z Jakubem Bałabanem. Z warszawskiej Pragi pojechali pociągiem do Radzymina, a stamtąd poszli pieszo do Jadowa, do getta, w którym był wujek Jakuba. Później poszli do Stoczka Węgrowskiego, tam jeszcze nie było getta. Kiedy Jakub dostał wiadomość od znajomego strażnika, że Niemcy następnego dnia będą wysiedlać Żydów, uciekli do lasu w okolicy Zieleńca. Było ich sześciu chłopców i cztery dziewczyny. Poszli z Jakubem do wsi Wielki Topór. Tam Jakub miał znajomego. Przychodził do niego co kilka dni nocą i dostawał kilka bochenków chleba i coś do picia. Dziewczyna zostawała wtedy sama w lesie. Dowiedzieli się, że w Zambrowie nie jeszcze getta. Wyruszyli i po drodze zaszli w Broku do jakiegoś gospodarza. Jakub szczerze powiedział, że jest Żydem i potrzebuje pomocy. Gospodarz zaproponował mu zostanie u niego, jako brat. Hanka, o semickich rysach, została schowana w spichrzu. Gospodarz umył ich, odwszawił, dał czyste ubrania. Zajmował się szmuglem, po kilku dniach odprowadził ich do granicy. Ustalił kolejność marszu: on pierwszy, za nim żona, córka, za córką Jakub, a na końcu Hanka. Jakub jednak postanowił być ostatni, żeby ochraniać dziewczynę. Hanka zgubiła w lesie przygranicznym ślad. Była załamana. Po pewnym czasie usłyszeli nawołujący ich głos córki gospodarza, który zorientował się, po przejściu granicy, że ich nie ma. Kobieta przeprowadziła ich przez granicę. Jakub, z radości, oddał gospodarzowi wszystko co miał, pieniądze i pierścionki. Z Zambrowa wysiedlono ich, razem z Żydami z Łomży i okolic, do koszar pod miastem, gdzie Niemcy utworzyli obóz. Nie było pracy, nie było jedzenia. Byli w obozie do grudnia 1942 r. Niemcy zaczęli likwidować obóz. Był mróz. Wozili furmankami po 150 osób na dworzec kolejowy. Po drodze wielu umierało. W zaplombowanych wagonach jechali do Oświęcimia-Birkenau.