Kiedy Janka i Ola Brandwajn trafiły po selekcj...

Kiedy Janka i Ola Brandwajn trafiły po selekcji, we wrześniu 1942 r., na Umschlagplatz, dały znać, przez przychodzących na dyżur do szpitala lekarzy, swojemu wujkowi dr Maurycemu Brandwajnowi gdzie są. Na Umschlagplatzu było wtedy wielu lekarzy z rodzinami. Jedna z pierwszych ekip lekarskich przywiozła kilka numerków na wyjście. Po dwóch dniach przysłano z getta ciepłe kluseczki. Rozchodziły wieści się o pewnej siostrze, o nazwisku Gołąb, która wykradała dzieci z Umschlagu. Janka zaczęła walczyć o miejsce wśród wywożonych dla swojej jedenastoletniej siostry, Oli. Z jedną z ekip lekarzy przyjechał dr Brandwajn, mógł uratować tylko jedna osobę. W szpitalu w tym momencie były jego matka, Janka i Ola. Zaproponował, żeby Janina następnego dnia wyjechała z nim karetką. Janka nie chciała jechać bez siostry. Maurycy obiecał przywieźć następnego dnia dwa numerki. Następnego dnia, o 8-mej rano odjechał jeden transport do Treblinki. Drugi transport odjeżdżał zwykle o 4-tej po południu. Janka nie wierzyła, że wujek zdąży, bo ekipy lekarzy z getta długo nie było. O 16-tej transport został odroczony, za mało osób było na placu. Janka była pewna, że transport zostanie dopełniony wszystkimi osobami ze szpitala. Jednak Niemcy doprowadzili zredukowanych żydowskich policjantów z rodzinami. O 5-tej po południu przyszli w końcu lekarze, przynieśli kilkanaście numerków. Po bratanice przyjechał osobiście dr Maurycy Brandwajn.

Książka pisana między 1952 a 1954 rokiem. Dokumentuje życie w warszawskim getcie od momentu jego powstania aż po ostatnie dni.
Jak wyglądało życie w getcie? Jakie organizacje działały, jak pomagały lub powinny były pomóc mieszkańcom getta? Jak to się stało, że tak wielu przetrwało żyjąc w tak strasznej izolacji? Michel Mazor szczegółowo opisuje zniknięcia getta z powierzchni ziemi.
Książka jest studium życia politycznego i socjalnego w warszawskim getcie.