Imię: Tamara Nazwisko: Jarnicka

Jej ojciec był stolarzem, a matka wyrabiała kołdry. Przed wojną miała dobre warunki materialne. W getcie też nie cierpiała biedy. 21 marca 1943 r. ojciec wysłał ją na stronę aryjską do swoich znajomych z młodości. Rodzice zostali w getcie. Na początku było jej u nich dobrze, ale nie mogła wychodzić. Po kilku miesiącach siedzenia w pokoju czuła bezwład w nogach, nie mogła chodzić. Po roku pobytu u nich, wyszła z domu dopiero w czasie powstania warszawskiego. W czasie wysiedlenia, opiekunowie wyszli i zostawili ją samą. Zabrali z domu całą żywność. Następnego dnia Niemcy wysiedlili pozostałych lokatorów domu. Po kilku godzinach dotarła na Dworzec Zachodni. Jechała transportem dwa dni i dwie noce. Trafiła na Dolny Śląsk. Nadal ledwie chodziła, ale jako Polka poszła po kawę rozdawana na dworcu. Zaczepił ją jakiś Polak pytając skąd pochodzi. Zabrał ja do siebie jako warszawiankę. Było jej u niego i jego żony (bezdzietne małżeństwo) dobrze. Po pewnym czasie, kiedy dowiedzieli się, że jest Żydówką, zaczęli traktować ją inaczej, wyzywali. Nie wydali Niemcom, bali się, że też będą oskarżeni. Doczekała końca wojny. Odnalazła wujka, który zabrał ją do siebie. Potem trafiła do Domu Dziecka w Otwocku. Okazało się, że ma krzywe nogi z powodu złych warunków w ostatnich latach i musi przejść operację.