Imię: Leon Nazwisko: Motyliński

Urodził się w średnio zamożnej rodzinie żydowskiej. Syn Jakuba Motyla i Róży z domu Piotrowskiej. Wysoki blondyn z niebieskimi oczami. W czasie wybuchu wojny był w czynnej służbie wojskowej. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł po kilku dniach i wrócił do Gostynina. Getto w Gostyninie objęło 5% terenu miasta. Przebywał w nim około 2 lat z rodzicami, bratem i siostrą, a później postanowił wydostać się z niego żeby zdobyć jedzenie dla rodziców i chorej siostry. Został złapany po stronie aryjskiej i wywieziony do obozu koło Inowrocławia. Po miesiącu uciekł z obozu, chciał przedostać się do GG. Został zatrzymany przez Niemca i choć udało mu się wyrwać, został postrzelony w rękę. Wrócił do Gostynina, gdzie właśnie likwidowano getto. Ojciec został wywieziony do Konina, a później do Oświęcimia, gdzie zginął. Matkę z bratem wywieziono do Chełmna. Leon, dzięki pomocy pani Grieblińskiej, ukrywał się przez jakiś czas w piwnicy. Potem wyruszył do Warszawy. W styczniu 1943 r. wszedł do getta warszawskiego, w którym chciał odszukać krewnych. Zatrudnił się w szopie szczotkarskim. W czasie końcowej likwidacji getta ukrywał się w beczce na strychu na Franciszkańskiej. 17 kwietnia udało mu się wejść do kanału i wydostać się z getta. Schronił się u pani Stańczak, która pomogła mu załatwić dokumenty i znaleźć miejsce w Miłosnej (Stara Miłosna?) u pp. Redlińskich. Mieszkał tam do stycznia 1944 r. Utrzymywał się z wyrabiania i sprzedaży obuwia sznurkowego. Dostał ostrzeżenie, że został rozpoznany jako Żyd. Uciekł do Wołomina, później do Mińska Mazowieckiego. W Mińsku mieszkał w piwnicy u notariusza Hertza na ul. Warszawskiej. Tam doczekał wyzwolenia.