Imię: Zofia Nazwisko: Wiewiórowska

W lutym 1942 r. zaczęła pracę jako urzędniczka w Domu Noclegowym na Leszno 93. Halina Szarowaro, kierowniczka Domu oprowadziła ją po terenie placówki. W dwóch słabo oświetlonych salach DN stały trzy szeregi prycz pomalowanych na brązowo. Posadzka była betonowa, ściany pomalowane na ciemno. W salach tłum nędzarek w łachmanach. W dolnej sali były staruszki, żebraczki, stare prostytutki, alkoholiczki, wiele kobiet chorych umysłowo. Na piętrze mieszkały młodsze kobiety, zdolne do pracy i spokojniejsze. Szarawaro i Wiewiórowska wygospodarowały na piętrze dwa pokoje hoteliku z 6 łóżkami, w których lokowały przejściowo przyjezdne kobiety z inteligencji. Zorganizowały też szpitalik, z pracującą w nim pielęgniarką. Latem 1942 r., kiedy Niemcy zaczęli likwidować getto, do DN zaczęły zgłaszać się Żydówki, uciekinierki z getta. Miały fałszywe kenkarty, szukały schronienia. Większość z nich szybko rezygnowała z tego schronienia ze względu na panujące tam warunki. Niektóre zostawały na dłużej. Sale się powoli zapełniały uciekinierkami z getta. Pracownice Domu starały się umieszczać je na prowincji jako służące i pracownice rolne. Starały się o pomoc pieniężną dla nich. Niemcy nie zaglądali do Domu, odstraszały ich tłumy obdartych kobiet. Kiedy wybuchło powstanie warszawskie, opiekunki musiały opuścić swoje podopieczne, przedostały się na Złotą 74. Część podopiecznych Niemcy wypuścili (żebraczki) a resztę wywieźli do Niemiec do fabryki amunicji.