Imię: Berta Nazwisko: Lukier

Blondynka o niebieskich oczach. Mieszkała z bratem Jackiem. W czasie okupacji wyprowadzili się ze swojego mieszkania. Brat pracował i ją utrzymywał. Była niespokojna, zmęczona ukrywaniem, bała się. Chciała się poddać i zgłosić na policję. Brat poprosił o radę znajomego dra T., mądrego i ofiarnego lekarza. Doktor, ordynator w szpitalu przyjął ją na oddział psychiatryczny z rozpoznaniem schizofrenii. Dała się przekonać, że będzie bezpieczna. Pewnego letniego dnia wychyliła się okna szpitalnego i zauważyła patrol niemiecki i powiedziała, że jest Żydówką. Niemiec nie uwierzył, roześmiał się. Pacjentka z łóżka obok powiedziała o tym zdarzeniu lekarzowi. Dalszy pobyt Berty w szpitalu stwarzał niebezpieczeństwo dla chorych, personelu i brata. Dr T., po naradzie z bratem podjął decyzję o wypisaniu jej ze szpitala i skrócenia jej życia, żeby ocalić Jacka. Jacek, razem z dr T. i dwoma młodymi mężczyznami z konspiracji. wywieźli Bertę do Milanówka, do lasu. Na ławce w Milanówku, wtulona w brata, dostała śmiertelny zastrzyk. Panowie odeszli.

Relacja pisana przez Henryka Nowogródzkiego jest w konwencji opowiadania, z dialogami, rozważaniami nad śmiercią, etyką, eutanazją. Brak możliwości stwierdzenia, że to historia prawdziwa.