Imię: Efroim Nazwisko: Mełamud

W 1942 r. mieszkał z kilkoma Żydami na ul. Meiselsa (Kurza). 30 stycznia 1943 r., nad ranem do mieszkania przyszło kilku policjantów żydowskich z pismem podpisanym przez Lichtenbauma, prezesa Rady Żydowskiej. Powiedzieli, że do siedziby Rady przyjechał Brandt z gestapowcami, Lichtenbaum, a Mełamud ma się stawić tam natychmiast z kluczami do kasy. Mełamud się opierał, twierdził, że nigdy ich nie widział, a przecież zna wszystkich policjantów z getta. Jednak pismo i podpis wydawały mu się autentyczne, więc wyszedł z nimi. Po wyjściu na ulicę powiedzieli mu, że są z ŻOB-u, że to jest mistyfikacja, nic mu nie grozi ma tylko otworzyć kasę. Zawiązali mu opaskę na oczach i, okrężną drogą przez ruiny ul. Wołyńskiej, zaprowadzili go do siedziby Rady. Zrobiono to dlatego, że siedziba Rady znajdowała się przy murze, którego strzegli Niemcy. Po wejściu do siedziby zdjęli mu opaskę. Zobaczył na podłodze związanych prawdziwych policjantów. Otworzył kasę, wydał pieniądze. Po pewnym czasie zawiadomił Lichtenbauma i innych członków Rady. Ci zawiadomili Brandta, ale Niemców to nie interesowało. Wyszedł z getta. Zamieszkał u znajomych na Pradze. Znajomi mieli dwie dorosłe córki, a one narzeczonych Niemców, którzy często do nich przychodzili. Widzieli Mełamuda, ale uważali go za krewnego gospodarzy. Mełamud źle się czuł w tym domu, co opowiedział odwiedzjącemu go Karolowi Popowerowi. Wyprowadził się w inne miejsce, Popadł w depresję. Pewnego dnia wyszedł z domu, na ulicy podszedł do granatowego policjanta i powiedział, że jest Żydem. Ślad po nim zaginął.