Larissa boi się wyjść sama z getta, ojciec obi...

Larissa boi się wyjść sama z getta, ojciec obiecuje jej, że ucieknie nieco później i odnajdzie ją. W połowie grudnia 1942 ojciec idzie z Larissą pod mur w umówionym miejscu; mają ze sobą drabinę, wykonaną z resztek domowych mebli. Larissa wspina się i skacze w zaspę śnieżną po drugiej stronie muru. Odbiera ją młody człowiek, przyjaciel Aleksandra Pileckiego. Prowadzi Larissę do swojego domu, gdzie zostaje życzliwie przyjęta przez jego żonę. Przez kilka tygodni Larissa mieszka u nich; uczy się gotować chudy rosół na kościach, robi ze swoją opiekunką makaron. Kobieta uczy ją robić na drutach. Przez Aleksandra Larissa dostaje wiadomości o ojcu; brak głodu i względny spokój, życzliwość gospodarzy sprawia, że czuje się prawie szczęśliwa.