Imię: Eugenia Nazwisko: Sigalin

Wyszła z getta w marcu 1943. Miałą aryjskie papiery jako Janina Wydra. Pracowała jako pomoc domowa na Saskiej Kępie. Poznała u przyjaciół Mieczysława Antopolskiego,a przez niego Eliasza Pietruszkę. Wraz z Pietruszką odwiedziła żydowskiego chłopca ukrywanego na Sadybie.

Z innego źródła wiadomo, że: Eugenia Sigalin wyszła na tzw. aryjską stronę wiosną 1943 r., tuż przed wybuchem powstania w getcie warszawskim. Dokumenty na nazwisko Janina Wydra załatwił jej Henryk Woliński, pseud. „Wacław”, kierownik Referat Żydowskiego w Biurze Informacji i Propagandy Armii Krajowej. Ukrywała się u Jadwigi Deneki na warszawskim Kole do momentu, kiedy musiała zwolnić miejsce dla kogoś innego. Wtedy przeniosła się do swojej znajomej Józefy Senior na ul. Nobla 27 m. 3, i tam doczekała wyzwolenia.
„[…] dom przy ul. Nobla był połączony z posesją przy ul. Styki. Mieszkańcy tych dwóch niewielkich jednopiętrowych budynków spotykali się ze sobą we wspólnym ogrodzie”, zapisała w oświadczeniu dla Instytutu Yad Vashem. „Pojawiłam się na Nobla jako nieznajoma, w charakterze wychowawczyni Joasi Senior, córki »Żozetki«. Dodatkowo jej gospodyni załatwiła Eugenii pracę służącej na Saskiej Kępie. W getcie trwało powstanie. „[…] w tym okresie wyjątkowo intensywnie poszukiwano ukrywających się Żydów – trwała nagonka. Było jeszcze bardziej niebezpiecznie niż w innych okresach okupacji hitlerowskiej. Chodziłam ulicami miasta w kapeluszu na głowie; nieraz zaglądano mi pod kapelusz. »Sprawdzano« mój wygląd”.

https://sprawiedliwi.org.pl/pl/historie-pomocy/drzwi-dla-pana-sa-u-mnie-zawsze-otwarte-historia-jozefy-senior