Relacja O3/3378; w Archiwum Yad Vashem

Renata Lubińska, z domu Preczep, rocznik 1924, urodzona we Lwowie. Córka Józefa Emanuela Preczepa, sędziego i Hasi, z domu Thaler, nauczycielki muzyki. W 1929 rodzina przenosi się do Stryja. W 1941 Renata robi maturę i kończy szkołę średnią. Ojciec wyjeżdża do Lwowa, ukrywa się. Rena jest z matką w getcie w Stryju. W 1943 przenosi się do ciotki, mieszkającej w Drohobyczu; zostaje aresztowana. Pomaga jej dawny sąsiad, Reichsdeutsch Adolf Werner. Jego znajoma, Maria Musil, wysyła Renatę do swojego syna, mieszkającego w Warszawie. W Warszawie Renata ukrywa się na Żoliborzu; w domu mieszkają także inni Żydzi. Wszyscy mieszkańcy zostają aresztowani wiosną 1944, w czasie wielkiej łapanki na Żoliborzu; Rena trafia na Pawiak, potem na Gęsiówkę. Stamtąd ucieka w czasie powstania. Po upadku powstania przechodzi przez obóz w Pruszkowie, pracuje u bauerów w okolicy Nysy. Wraca do Warszawy, wychodzi za mąż za Marka Frychanda. Rozwodzą się kilka lat później, w 1949 Rena adoptuje 5-letniego chłopca. Kończy studia dziennikarskie, w 1952 wychodzi ponownie za mąż za Aleksandra Lubinskiego. Pracuje w Żołnierzu Wolności, później m.in. w Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego. Jej syn żeni się i emigruje do Kanady, Renata zostaje wyrzucona z pracy w czasie czystek moczarowskich; emigruje w mężem do Izraela.
Zeznanie nagrała w 1969 M. Tau.