Relacja O3/2546; w Archiwum Yad Vashem

Relacja opiera się na równoległych wypowiedziach Marii Charaszkiwicz i Kamili Landau. Maria Charaszkiewicz, rocznik 1912, przychodzi na świat w Kobłowie, na Ukrainie. Jej ojciec, Stanisław Gaweł, jest leśniczym, matka – Anastazja z domu Morel – prowadzi dom. Maria ma pięć sióstr, kończy szkołę w Kobłowie, w 1927 wychodzi za mąż za Ukraińca, ma z nim córkę Eugenię. Rozstaje się z mężem, do 1934 mieszka we Lwowie, później do 1941 – w Warszawie. W 1941 wychodzi ponownie za mąż za Mariana Charaszkiewicza, wraca do Lwowa. W 1941 jej córka i siostra zostają zamordowane przez banderowców. W 1944 Maria wraca do Warszawy, przeżywa powstanie. Trafia do Częstochowy, w 1945 – do Bydgoszczy, gdzie mieszka po wojnie, prowadząc z mężem sklep. Mają syna, córkę i nieco starszą od nich córkę adoptowaną. W czasie okupacji wielokrotnie pomaga Żydom, zarówno w Warszawie, jak i we Lwowie, ukrywa u siebie Kamilę Landau.
Kamila Landau, urodzona w 1911, w Warszawie, córka Miny i Izraela Kołodnera, fabrykanta. Ma pięcioro rodzeństwa, wszyscy przeżyli wojnę za granicą. W 1935 Kamila kończy medycynę w Strasbourgu, wraca i rozpoczyna praktykę w Warszawie. Po wybuchu wojny ucieka do Lwowa, pracuje w Poliklinice jako lekarka. W 1942 wychodzi z getta, ukrywa się u Marii Charaszkiewicz, następnie przez pół roku u jej siostry, w Gródku Jagiellońskim, potem do 1945 – ponownie w domu Marii Charaszkiewicz. W 1946 wyjeżdża do Wrocławia, pracuje jako lekarz stomatolog. W 1957 emigruje do Izraela z mężem, Bolesławem Landau i córką Ewą.
Relację spisała w 1962 roku dr A. Raba.