Relacja O3/1648; w Archiwum Yad Vashem

Barbara Rucinska, urodzona 30.01.1913 w Lublinie; z ortodoksyjnej rodziny, mówi jednak doskonale po polsku, podobnie jak jej mąż, Ksył. Mają małego synka. Na początku wojny mieszkają w Lublinie, Barbara zajmuje się handlem. Załatwia aryjskie papiery dla siebie i męża. Wyprowadzają się do Warszawy. Krótko mieszkają w getcie. W sierpniu 1942 udaje im się wyjść z getta. W celach zarobkowych Barbara załatwia aryjskie papiery dla Żydów. Jedzie z fałszywą kenkartą do Lublina, zostaje wydana gestapo i uwięziona na Zamku. Nie przyznaje się, że jest Żydówką. Dzięki staraniom męża i własnej sile charakteru Barbara zostaje osądzona i uniewinniona. Po ośmiu miesiącach, w lipcu 1943 opuszcza więzienie lubelskie. Wraca do Warszawy, stara się bezskutecznie załatwić wyjazd przez Hotel Polski. Barbara i jej mąż zaczynają handlować kiełbasą. Mąż Rucinskiej jest też łącznikiem z organizacją podziemną, wspierającą finansowo Żydów. Dziecko ukrywają pod innym adresem; sami mieszkają na Powiślu. Tam zastaje ich wybuch powstania. Po kapitulacji Powiśla zostają wysiedleni i przez obóz w Pruszkowie trafiają do Szymanowa. Mąż Barbary musi uciekać ze względu na podejrzenia sąsiada – akowca i antysemity. Barbara mieszka w Szymanowie do wkroczenia Rosjan w 1945.
Relacja spisana w Izraelu, w 1960 roku, przez Idę Gliksztejn.