Relacja 301_5476; w Archiwum ŻIH

Jadwiga Bałaban, córka Adolfa Graba i Tiny z domu Ufel, do wybuchu wojny mieszka we Lwowie. Jej mąż jest oficerem WP, w czasie okupacji pracuje w Judenracie; Jadwiga jest urzędniczką bankową. Pod koniec 1941 Bałaban wyjeżdża do Przemyśla, gdzie zakłada firmę jako Aryjczyk, Jadwiga nie chce zostawiać we Lwowie matki, która jednak w 1942 zostaje wywieziona do Bełżca. Jadwiga dociera do Przemyśla, wyrabia aryjskie dokumenty. W kwietniu 1943 Bałabanowie muszą uciekać z Przemyśla; wyjeżdżają do Warszawy. Ukrywają się u Janiny de Valenciennes, na Okęciu. W czasie Powstania Warszawskiego Jadwiga zostaje odcięta w Warszawie, wraca na Okęcie w październiku. Jej mąż umiera we wrześniu 1945. W 1957 Jadwiga wyjeżdża z Polski. Relacja spisana w 1957.