Relacja 301-1936; w Archiwum ŻIH
- Ludwika
- Dawidowicz-Wiener
- relacja
- nie
- po wojnie
- polski
-
Mężatka, miała syna i córkę. Jej dom w Częstochowie znalazł się w getcie. Mąż, który miał 65 lat nie pracował, było im ciężko się utrzymać. Córka wyjechała do Warszawy. Kiedy na jesieni 1942 r. zaczęła się likwidacja getta, rodzina kazała jej wyjść z getta. Znajomi załatwili dokumenty aryjskie i poradzili, żeby wyjechała do miejsca gdzie nikt jej nie zna. Wyjechała do Warszawy. Dostała pracę kucharki u hr. Jerzego Ostrowskiego na Marszałkowskiej 25, przeniosła się do Piaseczna, do pp. Malanowskich, jako gospodyni. Pracowała tam 9 miesięcy. Później znów zmieniła pracę, z ogłoszenia, u młodego małżeństwa z dzieckiem. Pracowała u nich do powstania warszawskiego. W czasie powstania piwnicami dotarła do córki, na Koszykową. obie zostały wysiedlone do Miechowa. Pracowała w klasztorze. Doczekała wyzwolenia. Po wyzwoleniu wysłała córkę do Częstochowy, dowiedziała się, że mąż, syn, zięć i bracia zginęli w Treblince. Po wojnie wróciła do Częstochowy.
Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego
ul. Tłomackie 3/5
00-090 Warszawa
secretary@jhi.pl
www.jhi.pl