Relacja 03/2826; w Archiwum Yad Vashem

Zofia Weiser pochodzi z zamożnej zasymilowanej rodziny, jej ojciec, Henryk Pilichowski, jest prezesem Związku Kupców i Przemysłowców; ma dwie starsze siostry, Janinę i Wandę. Po wybuchu wojny Pilichowscy przenoszą się do Warszawy, są w getcie. Jesienią 1942 uciekają na aryjską stronę, mieszkają w Henrykowie. Dzięki pomocy znajomego volksdeutscha Zofia pracuje jako pomoc domowa w Bukowie. W 1944 Zofia wraca do Henrykowa, pracuje w kasie kolejowej. W jej otoczeniu znajduje się konfident; uprzedzona o tym Zofia przenosi się do Nowego Miasta nad Pilicą, gdzie pomaga w gospodarstwie proboszczowi. Po pewnym czasie przenosi się do Mariówki Opoczyńskiej, gdzie odbywa nowicjat w klasztorze. Po wejściu Rosjan do Warszawy siostra sprowadza Zofię do Henrykowa. Po wojnie Zofia pracuje na Dolnym Śląsku, później studiuje psychologię w Poznaniu i na Uniwersytecie Warszawskim. W 1952 jej ojciec umiera na gruźlicę. W 1957 Zofia wyjeżdża z mężem, Arturem Weiserem, przez Francję do Izraela.
Relację spisano w Izraelu, w 1966 roku.