Relacja 03/2818; w Archiwum Yad Vashem

Przed wojną mąż Bronisławy, Daniel Markowicz, jest właścicielem fabryki obuwia; mają synka (ur. 1936). Na początku okupacji Markowiczowie tracą fabrykę i mieszkanie. Są w getcie, pracują w szopie Toebbensa. W czasie Wielkiej Akcji Daniel zostaje wywieziony do Treblinki. W lutym 1943 Bronisława wychodzi na aryjską stronę, z synkiem, szwagierką i jej dzieckiem. Ukrywają się u przyjaciół, Dutkiewiczów: w ich mieszkaniu ukrywa się w sumie pięcioro Żydów. Wacław Dutkiewicz działa w AK, życzliwie dba o swoich lokatorów. Po wybuchu powstania Wacław Dutkiewicz wyjeżdża do żony, do Świdra; mieszkający u niego Żydzi zostają, uwalnia ich wejście Rosjan w styczniu 1945. Po wojnie Bronisława wychodzi ponownie za mąż, ma drugie dziecko. Przez pewien czas mieszka w Bytomiu. W 1950 emigruje z całą rodziną do Izraela.
Relacja spisana w 1965 roku w Izraelu przez Idę Gliksztajn-Jarkoni.